یامن اسمه دواء و ذکره شفاء

در حکمتی منسوب به امام علی (ع) آمده است

زندگی را برای خوردن مخواه ، بلکه خوردن را برای زندگی بخواه

با درود و سلام خداوند يكتا و بي همتا كه پيامبراني از جنس خود ما براي هدايت انسانها ارسال كرد. مهمترين و اساسي ترين اهداف طب قرآني پيشگيري از بيماريهاي جسمي و روحي است. در طب قرآني غذاي اصلي انسان كه در قرآن بيان شده است اشاعه داده ميشود. داروهاي اين طب همان غذاي روزمره زندگي است بنابراين هيچگونه عوارض جانبي نخواهد داشت. با رعايت فرهنگ قرآني بيماريهاي صعب العلاج به زودي قابل درمان هستند.

گزیده ای از تالیفات استاد خدادادی با مقدمه نویسی دکتر موذن جامی

هیچ گاه عناد نورزیم ، چیزی را که نمی دانیم .......

نکته ای که در مورد بیماری می توان بیان کرد ، این است که هر بیماری به وسیله ی علتی به وجود می آید که امروزه از نظر طب مدرن یا طب روز ، بعضی از آن ها علت مشخصی ندارد یا هنوز نا شناخته یا اتوایمیون است.

در جریان غذا درمانی ، اولین مساله ای که باید مشخص شود ، علت بیماری هاست ، بعد درمان آن ها و تا زمانی که علت یک بیماری مشخص نشود ، معمولا" درمان آن به خوبی صورت نمیگیرد.

ممکن است سوال شود که چگونه می توان بدون آزمایش و نمونه برداری علت بیماری ها را مشخص کرد؟ در جواب عرض می شود از زبان ، چهره و کف دست بیمار و نیز از نوع تغذیه ی او می توان به علت برخی از بیماری ها پی برد.

به عنوان مثال ، علت اگزمای کودکان که از نظر پزشکی مدرن تا به حال مشخص نشده ، از نظر غذا درمانی ، هم دارای علتی مشخص است و هم درمان ساده ای دارد و کارشناس غذا درمان از طریق رژیم غذایی مناسب ، علت بیماری را بر طرف می کند و این بهترین درمان است. وی در این نوع درمان ، هیچ گونه دخالتی نیز در امر پزشکی نمی کند ، زیرا کارشناس غذا درمان هیچ دارویی تجویز نمی کند ، بلکه فقط نوع غذای بیمار را تغییر می دهد.

دراین جا باز سوالی پیش می آید که آیا تغذیه درمانی وظیفه ی متخصصین تغذیه است یا افراد غیر متخصص ؟ در پاسخ این سوال می توان پرسید کدام یک از متخصصین تغذیه در کل جهان با این روش کار می کنند و در کدام دانشکده های تغذیه ، چنین روشی تدریس می شود و کدام متخصص تغذیه می تواند به جای انسولین برای افراد مبتلا به دیابت یا سایر بیماری ها فقط غذا تجویز کند و دستور قطع انسولین بدهد ؟ لازم بذکر است که در دانشکده های تغذیه ، اصلا" غذا به جای دارو تجویز نمی شود و متخصصان تغذیه درمانی در مورد غذا مطالب کامل نمی خوانند تا بتوانند چنین کاری انجام دهند! سوال جالب تری دو باره پیش می آید و آن این که شما که نه پزشک هستید و نه تغذیه خوانده اید ، پس این صجت ها چیست!؟

در جواب باید گفت سوال به جایی است ، ولی مگر باب تحقیق را بسته اند؟ مگر بوعلی سینا در کدام دانشکده ی طب و تغذیه تحصیل کرده بود و چه کسی به ایشان مدرک پزشکی داده بود؟ مگر او در دانشکده ی تغذیه تحصیل کرده بود که در مورد غذا نظر می داد؟ او چگونه درمان می کرد و به چه مجوزی برای تغذیه نسخه می داد؟ بنده هم همین روش را در پیش گرفته و مطالعات وسیعی انجام داده ام و از بدن خود به عنوان آزمایشگاه استفاده کرده ام و مهم تر آن که بسیاری از این مطالب لطف و عنایت خدواندی است. آیا تغییر غذای روزمره دخالت در امر پزشکی است ، در حالی که در هیچ دانشکده ی تغذیه چنین روشی مرسوم نیست؟ متخصصین تغذیه امروزه بیشتر به وزن و کالری مواد و ویتامین ها می پردازند و اصلا" صحبتی از درمان نمی کنند. پزشکان محترمی که در طول دوره ی تحصیلات دانشگاهی خود تنها 2 واحد تغذیه می گذرانند ، چگونه می توانند در امر تغذیه صاحب نظر شوند و غذاهای مناسب را به بیمار درمانده تجویز کنند؟! می گویند تغذیه ، ربطی به بیماری ندارد ، آیا این سخن صحیح است؟ مگر در بدن ما قانون شیمی آلی و بیوشیمی حاکم نیست؟! مگر تعادل اسید و باز حکومت نمی کند؟! این مسائل مگر علتی غیر از علت تغذیه دارد؟! بعضی از غذاها اسیدی و بعضی دیگر قلیایی است ، مگر غیر از این است؟! مگر همان طور که قبلا" عرض کردم ، بدون غذا می توان زنده بود و به زندگی ادامه داد؟